Ik gaf les aan een hybride zondagsschoolklas, waarin één leerling via Zoom aanwezig was en een andere leerling bij mij in de klas zat. De ouders van de persoonlijk aanwezige leerling woonden de kerdienst bij. Tegen het einde van de zondagsschool, raakte ik plotseling bewusteloos. Toen ik weer bij bewustzijn kwam, realiseerde ik me dat ik op de grond lag. Twee van mijn kerkvriendinnen zaten geknield naast me, ieder aan een kant.
Ik hoorde een lieve stem die me heel zachtjes vertelde dat ik een geestelijk idee was, een kind van God en dat ik volmaakt was. Ik zei: "Dat weet ik." Tegelijkertijd vroeg ik me af wat ik op de vloer aan het doen was en waarom ze iets zei, waarvan we wisten dat het waar was. Ik kwam er later achter dat ik niet hardop "dat weet ik" had gezegd, maar deze woorden alleen had gedacht.
Nadat ik weer volledig bij bewustzijn was, hielpen ze me overeind en ik voelde me helemaal goed. Er was geen aanwijzing dat er iets was gebeurd en ik was klaar om zoals gewoonlijk te gaan lunchen met een van de vriendinnen, die me hadden geholpen.
Later kwam ik erachter wat er was gebeurd. Mijn persoonlijk aanwezige leerling had snel zijn moeder uit de kerk gehaald. Zij had me op de grond gelegd en een andere vriendin was gekomen om te helpen. De vader van de leerling had een Christian Science-practitioner gebeld, die mij via de telefoon had toegesproken. Ik had niets gehoord, maar zijn werk was meteen voelbaar. Ik weet dat de leden van de kerk hadden gebeden, onder wie de twee vriendinnen die me comfortabel hadden neergelegd.
Ik was zo dankbaar voor het effectieve en snelle werk van de practitioner. En ik was erg dankbaar voor onze dierbare kerk en het medeleven en de liefde die tot uitdrukking werden gebracht. Ik was ook dankbaar dat mijn medekerkleden ervoor kozen om te bidden in plaats van een ambulance te bellen.
Tijdens de volgende woensdagavond getuigenisbijeenkomst gaf ik een getuigenis; ik heb echter niet het gevoel dat het echt mijn getuigenis was, maar die van de kerkleden en de practitioner. Later, in zondagsschool, hebben mijn leerlingen en ik ons verheugd over de doeltreffendheid van de toepassing van Christian Science en over getuige te zijn geweest van de werking van de goddelijke Liefde. Deze ervaring vond bijna twee jaar geleden plaats en er hebben zich geen nawerkingen of herhaling voorgedaan.
Deze genezing was zeker een voorbeeld van Kerk zoals gedefinieerd door onze Leidsvrouw, Mary Baker Eddy, in Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Schrift: "Het bouwwerk van Waarheid en Liefde; al wat berust op en voortkomt uit het goddelijk Beginsel.
"De Kerk is die instelling, die het bewijs levert van haar nut en blijk geeft het mensdom te verheffen, door het sluimerend begrijpen uit stoffelijke geloofsvormen wakker te roepen tot de erkenning van geestelijke ideeën en de demonstratie van de goddelijke Wetenschap, waardoor zij duivelen, of dwaling, uitwerpt en de zieken geneest" (blz. 583).
Ik ben zo dankbaar voor Christian Science en voor onze kerk.
Tina Huston
Houston, Texas, VS
We waren net klaar met het zingen van het laatste gezang toen mijn tienerzoon uit zijn zondagsschoolklas naar de kerkzaal kwam. Duidelijk gealarmeerd zei hij: "Tina heeft hulp nodig." Ik ging onmiddellijk naar de zondagsschool en toen ik daar aankwam, was ze bewusteloos en leek een epilepsieaanval te hebben.
Ik legde haar op de grond en begon met haar te praten over haar ware aard als kind van God. Ik zei zoiets als: "Tina, je weet wie je bent. Je bent het geliefde kind van God. Je bent op dit moment heel en gezond. Je leeft in Geest en dat weet je beter dan wie dan ook!" Toen verscheen een medelid, Linda. Zij knielde aan Tina’s andere zijde en fluisterde liefdevol tegen haar hoeveel God van haar hield en hoe ze een kostbaar kind was van haar liefhebbende Vader-Moeder God.
Mijn man kwam binnen en belde een Christian Science-practitioner. Hij legde de situatie uit en de practitioner begon te bidden. Tijdens een van de gesprekken met hem, vroeg hij me om de telefoon aan Tina's oor te houden en hij reciteerde het onzevader op een langzame, weloverwogen manier - op een manier die ik nooit eerder had gehoord. Het bleek dat iedereen in de kerk ook in stilte aan het bidden was. Op een gegeven moment realiseerde ik me, dat de Zoom-uitzending van de zondagsschool nog steeds doorliep, dus beëindigde ik de sessie.
De hele situatie duurde zo'n twintig tot dertig minuten. Toen Tina bijkwam, nam een van onze leden contact op met de leerling die online was geweest en verzekerde hem dat het goed ging met Tina.
De volgende woensdag tijdens de getuigenisbijeenkomst, stond Tina op en zei: “Ik denk dat ik een genezing had op zondag.” We lachten allemaal, want de genezing was ook van ons. En we waren allemaal blij om de werkzaamheid van Kerk te zien.
Kris Tinkham
Houston, Texas, VS
Vanuit mijn gezichtspunt was er een betekenisvolle bijkomstigheid. Terwijl ik voor Tina bad, raakte ik vervuld van een lieve, zachte kalmte. Op een gegeven moment sprak ik Tina's naam uit en ze opende onmiddellijk haar ogen, vol leven en vreugde en zei: "Hallo, hoe gaat het met je?" Ik antwoordde lachend: "Het gaat goed! Hoe gaat het met jou?" Toen wij opstonden van de vloer was haar antwoord, dat ook zij in orde was. En dat was ze ook. Het was een eer om getuige te zijn van deze genezing.
Linda Lindeman
Houston, Texas, VS